Het Pieterpad zal vele verhalen hebben, en dit is er één van' schreven Bob en Jannet Hoogeveen.
In 2007, toen wij het Pieterpad er voor de helft op hadden zitten kreeg ik te horen dat ik een zeldzame vorm van kanker had. Voor mijzelf had ik besloten dat ik het Pieterpad uit zo lopen voor de deksel op de kist zou gaan. Wat volgde was bijna ieder weekend een rit naar het zuiden, tussen de onderzoeken door. Toen wij uiteindelijk op de Sint-Pietersberg aankwamen stond er op een van de keien een fles champagne met twee glazen en een kaart, 'kijk' zei mijn vrouw 'er wordt nog iemand verwacht'.
Terwijl wij ons emo-moment hadden won de nieuwsgierigheid het om te kijken voor wie die kaart zou zijn. Het bleek voor ons te zijn met de tekst "Bob en Jannet, het Pieterpad hebben jullie overwonnen - nu de de kanker nog" en op dat moment kwamen mijn neef en zijn vrouw uit de bosjes. Je begrijpt dat er tranen vloeiden.
Nu hebben we het Pieterpad (Pieterfietspad) ook gefietst en onlangs afgerond. Wij hebben foto’s gemaakt op het nieuwe eindpunt. Wat ons opviel was dat er weinig emoties los kwamen. Op de terugweg ging Jannet toch even links het bospad in, toen ze terug kwam rolde de tranen over haar wangen 'ik ben op het oude eindpunt geweest', zei ze. Dat wil ik ook zien, we zijn samen daar heen gefietst en toen ik de keien zag kwamen ook bij mij de tranen, dit was voor ons hét moment van afsluiten. Voor ons echt bijzonder. Mijn neef, die inmiddels helaas overleden is, was toendertijd vrijwilliger bij het Nivon. Zijn naam is Hans Jonker. Op de foto schenkt hij de champagne.
Heb jij ook een bijzonder Pieterpad-verhaal?
