Erwin Bak (55 jaar) loopt met zijn vader Gerard (78 jaar) en zoon Maurits (11 jaar) het Pieterpad. “We maken er elke keer uitjes van 2 of 3 dagen van”, zegt Erwin. Vanwege leeftijd en fysieke conditie wandelen ze niet hele grote afstanden per dag, maar ondertussen zijn ze al wel in Limburg. Erwin: “Het is ontzettend leuk om met elkaar op pad te zijn en we zijn elke keer weer verrast hoe mooi Nederland is”.
Waar komen jullie vandaan?
“Mijn gepensioneerde vader, Gerard, woont in Nieuwegein en ik woon samen met m’n zoontje Maurits in Amsterdam. Drie mannen/jongen in verschillende levensfases, die de conditie hebben om prima langere afstanden te lopen omdat we alle drie heel sportief zijn. Maurits begon als 8e jarige in Pieterburen en m’n vader is 80 jaar als we in 2026 op de St. Pietersberg staan. IJs en weder dienende.“
Hoe zijn jullie op dit idee gekomen?
“Ooit, misschien wel 15 jaar geleden, zei m’n vader: ‘ik wil het Pieterpad een keer lopen’. Maar hij wist nooit goed met wie en dus kwam het er niet van. Die behoefte van hem heb ik kennelijk ergens in m’n achterhoofd opgeslagen. Want 4 jaar terug, toen Maurits groot genoeg was om mee te doen en ik goed hersteld was van een heftige ziekteperiode, heb ik Gerard de Pieterpadgids deel 1 voor Vaderdag gegeven. En er bij gezegd dat ik de route heel graag met z’n drieën wil gaan lopen.
Toen kreeg m’n vader koudwatervrees (hahaha) want nu werd het serieus. Maar na z’n aanvankelijke bedenkingen over leeftijd en gezondheid, is hij nu helemaal om. Het gaat hem goed af en hij kijkt elke keer erg uit naar de 4 a 5 twee-daagsen die we per jaar doen. Per twee dagen lopen we dan ca. 25 km.”
Wat vind je het meest bijzondere aan het lopen van het Pieterpad?
“De natuur, de rust (soms kom je op een dag nauwelijks mensen tegen), de schoonheid van de Nederlandse landschappen, de mensen die we ontmoeten maar vooral om samen zo’n lang project te doen. Maurits ervaart bijvoorbeeld nu, als aanstaand middelbaar scholier, de tochten heel anders dan toen we net begonnen. Toen moest hij soms gemotiveerd worden (het woord saai kwam opvallend vaak voorbij). Dat we in de loop van de tijd een goede (loopsnelheid, dagindeling, autorij) modus gevonden hebben en dat het bovendien heel gaaf is om samen te doen. Ongeveer de helft van de inmiddels 370 afgelegde kilometers hebben er vriendjes van Maurits of vrienden / familie van ons meegelopen. En dat levert altijd gezellige tochten op, zeker omdat we dan ergens gezamenlijk overnachten en het echt uitjes zijn.”
Wat doet dit met jullie?
“Het brengt ons drieën meer samen, schept een sterkere band. Je maakt al met al toch het nodige mee; blessures, mooie vogels zien, ja ook verkeerd lopen, interessante (historische) plekken, slechte en mooie weersomstandigheden, slapen in een camper, moe zijn, ander soortige gesprekken, hongerklop of prachtige vergezichten en/maar altijd kijken we met plezier en voldoening terug op zo’n dag.
Het einde van de tocht staat voor mei / juni 2026 gepland, precies 5 jaar later. Waarbij we familie en vrienden uitnodigen om de laatste kilometers met ons (wederom, gezamenlijk) mee te lopen. Ik weet nu al dat ik onze uitjes / ons project ga missen, want het Pieterpad lopen combineert veel facetten die we prettig vinden, waar we gelukkig van worden. En ik kan nauwelijks een fijnere manier bedenken om samen met m’n vader en m’n zoontje te zijn!”
Heb jij ook een bijzonder Pieterpad-verhaal? Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken..
